ما متاسفانه هنوز هم مهمترین ضعفمون در جناح چپ تیم هست. اگر در دفاع میثم
حسینی رو جانشین ابراهیم بیگ زاده کنیم، هنوز هم کسی رو نداریم که هافبک چپ
بذاریم. سال گذشته مظلومی از زندی و یوسفی به تناوب به عنوان هافبک چپ
استفاده کرد. یوسفی از زندی بهتر بود. چونکه یوسفی حداقل هافبک چپ تخصصی
بود. در حالیکه از زندی میشه به عنوان هافبک آزاد، هافبک نفوذی و یا حتی
هافبک بازیساز استفاده کرد. اما اصلا هافبک چپ تخصصی نیست. من فکر می کنم
ما مجبوریم در نیم فصل حتما یک هافبک چپ تخصصی بیاریم. به هر حال چند تا از
بچه ها در نیم فصل ترنسفر میشن به باشگاه های عربی و جا هست که هافبک چپ
بیاریم. راسش بعد از رضا احدی، استقلال هیچوقت هافبک چپ مطمئنی نداشته. اما
اگر ما می خواهیم در سطح آسیا هم موفق بشیم تقویت جناح چپ به نظرم از همه
چیز موثرتر هست.



بازی کردن به شکل 4-4-2 در بازی اخیر نشون داد که استقلال توی این سیستم
تبحر بیشتر از سیستم های دیگه داره و این سیستم برای بچه ها بیشتر جا
افتاده... اصولا توی سیستم 4-4-2 خاصه 4-4-2 کلاسیک، سانتر کردن یک روش
بسیار مهم در به دست اوردن گل هست. در واقع در ایران اغلب تیم ها وقتی
روبروی استقلال بازی می کنن یک فورمیشن خیلی دفاعی اختیار می کنن و قلب
دفاع خودشون رو می بندن. در سه بازی اخیر هر سه تیم قلب دفاعشون رو به شدت
بسته بودن. در این شرایط بسته اگر نفوذ از مرکز ممکن نباشه اتفاقا استفاده
از روش های جایگزین مثل سانتر از جناحین، حرکت پا به توپ از کنارین و پاس
رو به عقب، شوت به دروازه، توپ بلند پشت مدافعین و ... می تونه موثر باشه.
من فکر نمی کنم انتقاد بچه هایی که میگن چرا استقلال سانتر میکنه به جا
باشه. چون همه جا واقعا نمیشه زمینی و از قلب دفاع وارد شد. اصرار سال پیش
تیم به اینکه صرفا از توپ های زمینی در قلب دفاع استفاده کنه، عملا در خیلی
از بازی ها ثمربخش نبود.



به نظر من تیم به هر حال باید از روش های متنوعی بر دستیابی به گل استفاده
کنه و در هر بازی روش مخصوص به اون بازی رو پیدا کنه... مثلا در برابر تیم
هایی که بازتر بازی می کنن مثل پرسپولیس و سپاهان توپ های عمقی خیلی موثرند
و در برابر تیم هایی که مرکز رو به طور کامل می بندن مثل تعداد زیادی از
تیم ها، شوت، سانتر و حرکت از کناره ها می تونه موثر باشه...



استقلال در بازی با ذوب آهن به سیستم 4-4-2 بازگشت و البته در این بازی
نکونام کمی عقب تر و به عنوان هافبک دفاعی بازی می کرد. نکونام می تونه در
سیستم 4-4-2 کلاسیک کمی هم جلوتر بیاد. اگر استقلال بخواد 4-4-2 کلاسیک
بازی کنه به نظرم این ترکیب می تونه خوب باشه (البته منتظری رو وارد نکردم
بخاطر اینکه اگه عمل کنه ممکنه هفته ها از دستش بدیم):







اما مشکل این روش و همینطور 4-4-2 لوزی این هست که در اون ها ما باید بین
جانواریو و جباری یکی رو توی تیم بذاریم و یا اینکه جانواریو رو بذاریم در
پست هافبک راست و حیدری رو بیاریم یک خط عقب تر. با توجه به اینکه ترکیب
حمودی و حیدری در جناح راست عالی بوده به نظر من این خوب نیست و همون بهتره
که ما از جانواریو و جباری یکیشون رو توی زمین قرار بدیم. اما با توجه به
زیاد بودن هافبک های نفوذی خوب در استقلال من فکر می کنم استفاده از روش
4-1-4-1 هم بسیار خوبه. این سیستم 4-1-4-1 که استقلال می تونه استفاده کنه:





مزیت های این روش برای استقلال:

1- مثل روش 4-4-2 از عرض زمین به خوبی استفاده میشه. (برخلاف 4-1-3-2 و سیستم های مشابه که از عمق زمین خوب استفادده می کنن.)

2- این سیستم در هنگام حمله بسیار تهاجمی هست (در اصل 4-3-3) و در هنگام دفاع تدافعیه (4-5-1)

3- در این سیستم نقش وینگرها خیلی مهمه (با توجه به اینکه ما بهترین وینگر راست آسیا یعنی حیدری رو داریم این روش خوبیه)

4- در این روش دو هافبک نفوذی باید گلزن باشن و از توان گلزنیشون به خوبی
استفاده میشه. ( من معتقدم که جباری و جانواریو بسیار گل زن تر از برهانی،
اکبرپور و میداوودی اند)

5- در این سیستم هافبک دفاعی باید بازیساز باشه (چه کسی بهتر از نکونام)

6- از همه سیستم ها به 4-4-2 که استقلال در اون خوب هست نزدیک تره



مضرات این روش برای استقلال:

1- ما وینگر چپ نداریم.

2- در این سیستم استرایکر باید خیلی قدرتمند باشه (من اعتقاد دارم که
منوچهری می تونه یک استرایکر خوب باشه ولی هنوز امتحانشو پس نداده و شاید
این مسئله یک ضعف محسوب بشه.)





در مجموع فکر کنم منافع این روش بیشتر از مضراتش باشه. ضمن اینکه ما نیم فصل باید حتما یک هافبک چپ بیاریم.